Górskie szlaki turystyczne w naszym kraju oznaczone są kolorami. W ciągu lat narosło wiele mitów dotyczących znaczenia poszczególnych barw. Przez to zamieszanie często nie wiadomo, który szlak wybrać i czym się sugerować, by odnaleźć właściwą drogę. Rozwiejmy te wątpliwości.

Klasyfikacją szlaków w Polsce zajmuje się głównie Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Podstawowe oznaczenie stanowi prostokąt, składający się z trzech poziomych linii. Dwie zewnętrzne zawsze są białe, zaś trzecia środkowa występuje w pięciu kolorach: czarnym, czerwonym, niebieskim, żółtym i zielonym. Oto co oznaczają poszczególne z barw:

• szlak czerwony – główny i najważniejszy szlak, prowadzący zazwyczaj przez najwyższe punkty pasma; przebiega przez trasę najbardziej wartościową pod kątem turystycznym;
• szlak niebieski – również szlak dalekosiężny i bardzo często uczęszczany, lecz ustępujący szlakowi czerwonemu pod względem choćby atrakcyjności widoków;
• szlak żółty – szlak łącznikowy, dojściowy;
• szlak zielony – nim dojdziemy do najbardziej charakterystycznych miejsc na trasie; prócz tego ma znaczenie zbliżone do szlaku żółtego;
• szlak czarny – krótki, dojściowy, pozbawiony atrakcyjnych miejsc, najrzadziej stosowany ze względu na małą widoczność.

 

Wbrew obiegowej opinii nie ma zastosowania zasada, że im ciemniejszy kolor, tym trudniejszy szlak. Taka klasyfikacja faktycznie istnieje, ale tylko w odniesieniu do tras narciarskich. Trzeba też pamiętać, że nie wszystkie szlaki turystyczne są znakowane przez PTTK, toteż mogą pojawić się rozbieżności. Niekiedy warto jednak polegać na intuicji – na przykład główny szlak czerwony od razu rzuca się w oczy i pewniej wybierzemy wędrówkę tą trasą, niż mało widocznym szlakiem czarnym.

Sprawa znaczenia kolorów nie jest jednak jednoznaczna. Powyższe reguły są umowne i bez trudu można znaleźć liczne wyjątki od tych zasad. Ponadto oznakowanie górskich szlaków nie ogranicza się jedynie do kolorów – często spotkać można tabliczki informacyjne, tabliczki kierunkowe i inne.